Η νέα φωνή των Vegas είναι φρέσκια, όμορφη και ακούει στο όνομα Κατερίνα Κουκουράκη. Η Κατερίνα δηλώνει ενθουσιασμένη με την καινούργια της συνεργασία με τους Vegas και νιώθει πως τα όνειρα της αρχίζουν να παίρνουν μορφή.

Εμείς την γνωρίσαμε για πρώτη φορά το 2011 μέσα από την συμμετοχή της στο Greek Idol 2. Εντυπωσίασε με την φωνή και την παρουσία της και κατάφερε να βρεθεί στα Live shows. Αν και αποχώρησε στο 3ο live, δηλώνει πως ήταν μια σπουδαία εμπειρία και της έδωσε πολλά πράγματα για να μπορέσει να εξελιχθεί καλλιτεχνικά και να φτάσει στο σημερινό της επίπεδο.

Δείτε στο παρακάτω βίντεο την πρώτη της εμφάνιση στις auditions του Greek Idol:

Καινούργιο single για την Γιώτα Νέγκα με τίτλο “Και καλά κάνω“.

Πρόκειται για ένα αυθεντικό λαϊκό τραγούδι σε μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη και στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου.

Είναι το τέταρτο κατά σειρά single της Γιώτας Νέγκα από τον δίσκο “Τελευταίος εαυτός” ο οποίος κυκλοφόρησε πριν λίγο από την Feelgood records και αγαπήθηκε όσο λίγοι.

Κατέβασέ το.

Άκουσέ το:

Πλήρως ανανεωμένη επιστρέφει η Σοφία Παπάζογλου με ολοκαίνουργιο τραγούδι. Τίτλος αυτού “Μια ματιά σου είδα“.

Μουσική στο κομμάτι υπογράφει ο Παναγιώτης Στεργίου ενώ στίχους η Δήμητρα Τσάφα.

Η Σοφία Παπάζογλου θα παρουσιάσει για πρώτη φορά ζωντανά, το νέο της τραγούδι τηνΤετάρτη 21 Σεπτεμβρίου στο θέατρο «Αλίκη Βουγιουκλάκη»,
σε ένα πρόγραμμα, που επιμελήθηκε η Λίνα Νικολακοπούλου.

Κατέβασέ το.

Κυκλοφορεί από την MLK.

Ακούστε το:

Την επιστροφή του κάνει ο Μαύρος Ήλος με το νέο του videoclip "Τζένη Μπότση". Ο καλλιτέχνης, που έλειπε για πολύ καιρό στην Αγγλία, επιστρέφει και πάλι με νέο καυστικό υλικό. Σε μουσική παραγωγή Εκτός Θέματος και σε σκηνοθεσίαConstantine Numberless, μας παρουσιάζει ένα videoclip γυρισμένο κατά κύριο λόγο μέσα στο γραφείο τελετών του κυρίου Μιχαλίμπαμπα και μας καλεί για μια τελευταία βόλτα με το καρότσι. Καλή ακρόαση!

Έφυγε από τη ζωή ο Ανδρέας Μπάρκουλης, ο εμβληματικός ζεν πρεμιέ του Ελληνικού κινηματογράφου.

Άφησε την τελευταία του πνοή στο Αγία Ολγα όπου νοσηλευότανε τις τελευταίες εβδομάδες. 

Ο Ανδρέας Μπάρκουλης είχε νυμφευτεί τρεις φορές κι είχε αποκτήσει τρία παιδιά.

Με την τελευταία του σύζυγο Μαρία και τον γιο του Νικόλα, πέρασε τα δύσκολα χρόνια του γηροκομείου, του κέντρου αποκατάστασης, αλλά και των νοσοκομείων. Μαχητής ως το τέλος, «θέλω να ξανά περπατήσω.Το θέλω πάρα πολύ» δήλωνε. «Δεν νιώθω τα πόδια μου νεκρά μετά από πολύ καιρό. Με την βοήθεια του φυσιοθεραπευτή νιώθω πως δικαιούμαι να περπατήσω πάλι. Μπορεί να είμαι μεγάλος αλλά εγώ θέλω και το χρωστάω στο παιδί μου να αγωνιστώ για αυτό το οποίο και έχω στερηθεί πολύ τον τελευταίο καιρό, που δεν περπατάω».

Γεννήθηκε στον Πειραιά στις 4 Αυγούστου του 1936.
Σπούδασε υποκριτική και κατά την αποφοίτησή του χαρακτηρίστηκε εξαιρετικό ταλέντο. 
Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο το 1956 και στον κινηματογράφο το αμέσως επόμενο έτος με την ταινία Μαρία Πενταγιώτισσα. 

Ένα μικρό διάστημα της ζωής του το πέρασε στην Αμερική, όπου ασχολήθηκε επαγγελματικά με το τραγούδι. 

Υπήρξε ένας από τους γοητευτικότερους ζεν πρεμιέ της δεκαετίας του '60. Ενδεικτικό της αίγλης του αυτής είναι το σλόγκαν «Κορίτσια, ο Μπάρκουλης!».

Εμφανίστηκε σε περισσότερες από εκατό ταινίες, όπως «Κοινωνία ώρα Μηδέν» (1966) , «Κοντσέρτο για πολυβόλα» (1967), «Όλγα Αγάπη μου» (1968), αλλά και κωμωδίες, όπως «Μια Ιταλίδα στην Ελλάδα» (1958), «Διακοπές στην Αίγινα» (1958),

«Η Μουσίτσα»(1959), «Μην είδατε τον Παναή» (1962), «Το Δόλωμα» (1964),

Κάποιοι έχετε πάει, κάποιοι επιθυμείτε διακαώς να πάτε.

Βλέποντας το βίντεο του Μάριου Δέλια όλοι σας θα κλείσετε από σήμερα εισιτήρια για Ικαρία.

Μην ξεχάσετε να πάρετε σανίδα του σερφ για να δαμάσετε τα κύματα και φυσικά αθλητικά παπούτσια για να ξεπατωθείτε στον χορό στα πανηγύρια.

Πατήστε για να δείτε το βίντεο ΕΔΩ

Η Ελένη Χατζίδου πρόσφατα κυκλοφόρησε το πρώτο της ολοκληρωμένο άλμπουμ.

Με αφορμή αυτό, μίλησε στην εφημερίδα “Αγορά” για το νέο της άλμπουμ, αλλά και για τα συναισθήματα που της προκλήθηκαν με την κυκλοφορία του.

Συγκεκριμένα στην ερώτηση του δημοσιογράφου για το αν το πρώτο της single “Βάλε μου φωτιά” είναι αυτοβιογραφικό, η ίδια δήλωσε:
“Δεν είναι το πρώτο καλοκαίρι που παίρνω «φωτιά» λόγω της δουλειάς, αλλά φέτος η κατάσταση είναι όνομα και πράμα. Το κομμάτι περιλαμβάνεται στο πρώτο μου άλμπουμ, το οποίο κυκλοφόρησε μόλις ένα μήνα πριν και περιέχει συνολικά τέσσερα κομμάτια.”

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στη συγκίνηση που ένιωσε κρατώντας το πρώτο της άλμπουμ στα χέρια της, αλλά και για το κομμάτι “Χειρότερη” που την έκανε ευρέως γνωστή:
“Είναι πολύ συγκινητικό και δεν μπορεί να το νιώσει κάποιος αν δεν το έχει ζήσει. Βέβαια, είναι εξίσου συγκινητικό όταν ακούς για πρώτη φορά το τραγούδι σου στο ραδιόφωνο ή σου ζητούν το πρώτο σου αυτόγραφο. Για να καταλάβεις εννοώ, το «Χειρότερη» το άκουσα πρώτη φορά από ένα διερχόμενο αμάξι που το είχε τέρμα στα ηχεία, όχι στο ραδιόφωνο, γιατί άργησαν να το παίξουν. Πρώτα με άκουσαν από τα αυτοκίνητα και το Youtube και μετά από τα ραδιόφωνα.”

Το περιοδικό «DJ Mag» και τα βρετανικά Μέσα τον αποκαλούν «θεό της μουσικής», ενώ το βρετανικό ΜΤV του έχει αποδώσει τον τίτλο «σταρ του πικάπ» μετά από μια live εμφάνισή του, την οποία παρακολούθησαν τηλεοπτικά 14 εκατομμύρια τηλεθεατές. Οι πιθανότητες να μην έχουν ακούσει ή χορέψει Vierro αυτοί που αγαπούν τη μουσική είναι ελάχιστες. Με ταξιδιάρικες μελωδίες που ξεχειλίζουν ενέργεια, ο Ελληνας DJ, o οποίος εδώ και χρόνια διαμένει μόνιμα στο Αμστερνταμ, συγκαταλέγεται πια στους ταλαντούχους new comers της διεθνούς μουσικής σκηνής. Ο ίδιος δεν διστάζει να δηλώσει: «Δημιουργώ μουσική η οποία απευθύνεται στα συναισθήματα, και στις εμφανίσεις μου φροντίζω να επιλέγω κομμάτια τα οποία ξεσηκώνουν χωρίς να ανήκουν σε συγκεκριμένη κατηγορία. Είναι απλά χορευτική μουσική». Ο Vierro, κατά κόσμον Πάνος Βέρρος, έχει αγάπη για τη μουσική η οποία μας ταξιδεύει πίσω στον χρόνο μια και οι πρώτες επιρροές του προήλθαν από γκρουπ όπως οι Depeche Mode, Innercity και Genesis. Η εντυπωσιακή του καριέρα ως DJ ξεκίνησε σε διεθνές επίπεδο το 1997, με τη μετακόμισή του από την Αθήνα στο Αμστερνταμ της Ολλανδίας και στο «Club Paradiso» όπου για τρία χρόνια ανέβαινε στα ντεκ μία φορά την εβδομάδα.

Το album «Vierro Inside me», ταξιδεύει στα Grammy

Πολύ σύντομα το ταλέντο του αναγνωρίστηκε σε όλη τη χώρα και βρέθηκε να κλείνει εμφανίσεις  στα καλύτερα φεστιβάλ και κλαμπ της χώρας, όπως τα «Dance Valley», «Roxy» και «Dans Salon».

Με την εξάπλωση της φήμης του, το ολλανδικό μουσικό κανάλι TMF τον κάλεσε να εμφανιστεί για δύο ώρες ζωντανά στο τηλεοπτικό πρόγραμμα «The DJs». 

Η μαεστρία του στην κονσόλα, αλλά και η ικανότητά του να παρασέρνει στους ρυθμούς του το μουσικό κοινό οπουδήποτε κι αν εμφανίζεται τον κατέταξαν στην πρώτη θέση της προτίμησης του κόσμου, ανακηρύσσοντάς τον καλύτερο  DJ της χρονιάς. Οπως ο ίδιος ο καλλιτέχνης μάς λέει, «είναι μεγάλη τιμή να ξεχωρίζεις σε μια χώρα η οποία έχει  ακούσματα από πολλούς ταλαντούχους DJ».

Μετά από αυτή τη διάκριση, η μία εμφάνιση διαδεχόταν την άλλη στα μεγαλύτερα κλαμπ της Ευρώπης και της Μ. Ανατολής -όπως τα «Club WMF» στο Βερολίνο, «Cyber Theatre» στις Βρυξέλλες, «Locomia» στην Πορτογαλία, «TLV» στο Τελ Αβίβ, «Haoman 17» στην Ιερουσαλήμ- καθώς την ίδια χρονική περίοδο υπογράφει συμβόλαιο με τη μεγαλύτερη και σπουδαιότερη δισκογραφική εταιρεία της Ολλανδίας, την Combined Forces. Στις αρχές του 1999 κυκλοφόρησε το πρώτο του βινίλιο με τίτλο «Natural High» το οποίο βρέθηκε στο Top 20 των ολλανδικών dance charts για περίπου 2 μήνες. Ο DJ Vierro έγινε ένα δημοφιλές πρόσωπο στη χώρα της τουλίπας.

Ο jet setter της κονσόλας και η ζωή στους δρόμους.

Η προσωπική ιστορία και διαδρομή του Vierro θα μπορούσε χωρίς αμφιβολία να γίνει best seller. Γεννημένος στις λαϊκές γειτονιές του Κορυδαλλού, το σκάει συχνά από το σχολείο προκειμένου να επιστρέψει σπίτι και να ακούσει μουσική. Στην  Α’ Λυκείου, ο εργολάβος πατέρας του παίρνει την απόφαση να μετοικήσουν οικογενειακώς στην Κω με αποτέλεσμα ο Vierro να βρεθεί σε ένα εντελώς ξένο γι’ αυτόν νησί, χωρίς φίλους.

Σήμερα ο ίδιος θυμάται: «Τα ντόπια παιδιά με αποκαλούσαν πρωτευουσιάνο και δεν ήθελαν να με κάνουν παρέα. Το γεγονός ότι κλείστηκα στον εαυτό μου με έκανε να στραφώ περισσότερο στη μουσική, στην οποία και βρήκα τη μεγάλη μου διέξοδο. Εγινα DJ από αγάπη στη μουσική, αλλά και από την ανάγκη μου να βρω τον δικό μου τρόπο διαφυγής».

Σε ηλικία 15 ετών παίζει σε κάποιο κλαμπ του νησιού ενώ πριν καν τελειώσει το λύκειο έχει ήδη πάρει το χρίσμα του επαγγελματία DJ. O πατέρας του αντιδρά με την επαγγελματική του επιλογή κι έτσι ο νεαρός Πάνος θα μαζέψει τα πράγματά του και θα μετοικήσει στην Ολλανδία.

Tον πρώτο καιρό τα πράγματα είναι δύσκολα και παρότι δεν βρίσκει δουλειά, του φαίνεται αδιανόητο να επιστρέψει ηττημένος στην Ελλάδα. «Με τον πατέρα μου αργήσαμε πολύ να τα βρούμε. Μας πήρε ουσιαστικά πολύ χρόνο να συμφιλιωθούμε και να βρούμε κώδικες επικοινωνίας. Υπήρχε μέσα μου η πίκρα ότι με ξερίζωσε από το φυσικό μου περιβάλλον για να με πάει κάπου αλλού. Αυτό μου διαμόρφωσε μια ιδιαίτερη ψυχολογία: έγινα ευάλωτος και κάποιες φορές μοναχικός. Η φυγή μου στο εξωτερικό κάποια χρόνια αργότερα ήταν για να σταθώ στα πόδια μου και να ενδυναμώσω την ψυχή μου. Ανοιγα τα φτερά μου μόνος μου». Για τρεις μήνες ζει ως άστεγος έξω από κάποιον σταθμό του τρένου στο Αμστερνταμ. «Ηταν μια ζωή δύσκολη… Εβλεπα πόδια να περνούν κι εγώ παρέμενα σε μια γωνιά πονεμένος και πεινασμένος. Θυμάμαι τα Χριστούγεννα όπου ο κόσμος περνούσε από μπροστά μου χαρούμενος χωρίς να μου δίνει καθόλου σημασία. Μια μέρα πεινούσα τόσο πολύ που πλησίασα έναν πλανόδιο ψήστη για να μου δώσει να βάλω κάτι στο στόμα μου. Θυμάμαι τη σκληρότητα με την οποία με αντιμετώπισε: “Με συγχωρείς αλλά δεν μπορώ να σου δώσω τίποτα. Τράβα αλλού”, μου είπε χαρακτηριστικά. Ευτυχώς για μένα με είχε λυπηθεί κάποιος υπάλληλος ο οποίος εργαζόταν στον ελληνικό ΕΟΤ της πόλης και μου άνοιγε το γραφείο για να κάνω μπάνιο, να πιω καφέ και πού και πού να γλυκάνω την πίκρα μου με λίγη σοκολάτα».

«Αν δεν είναι εμπειρία ζωής να κοιμάσαι για τρεις μήνες στον δρόμο, τότε τι είναι; Tα πράγματα είχαν έρθει δύσκολα, αλλά μου ήταν αδιανόητο να επιστρέψω στην κλειστή κοινωνία της Κω άπραγος, αποτυχημένος και με το κεφάλι κάτω. Δεν θα το έκανα με τίποτα. Πήγα με σκοπό να επιτύχω, ήθελα να επιτύχω. Εκτοτε αντιμετωπίζω τους άστεγους με απόλυτη κατανόηση. Οταν έχεις περάσει και ο ίδιος το στάδιο αυτό γνωρίζεις ότι πρόκειται για μια στάση ζωής που κρύβει περηφάνια. Οι άνθρωποι που κοιμούνται στα παγκάκια έχουν καλά κρυμμένη στην ψυχή τους τη δική τους φιλοσοφία ζωής. Αναγνωρίζω εύκολα τους κώδικες γιατί τους έχω ζήσει. Οποτε συναντήσω άστεγο τον ζεσταίνω με το σακάκι μου, με το χαμόγελό μου και με μια ανοιχτή αγκαλιά».

«Να κοιμάσαι στον δρόμο...»

Λίγο καιρό αργότερα ο Vierro θα αρχίσει να κερδίζει τα προς το ζην καθαρίζοντας τουαλέτες σε γραφεία και δημόσιους χώρους. Τα απογεύματα τα περνά σε κάποιο δισκοπωλείο απολαμβάνοντας τα νέα ακούσματα. Την ημέρα που θα γνωριστεί με κάποιους μουσικούς παραγωγούς η τύχη του θα αλλάξει. «Βρέθηκα να παίζω μουσική σε κλαμπ κι από κει άρχισαν όλα γιατί οι επιλογές μου άρεσαν κι ο κόσμος έδειξε να το διασκεδάζει». Στη σημαντικότερη στιγμή της καριέρας του, ένα ατύχημα με μηχανή στους δρόμους της πόλης θα τον αναγκάσει να μείνει εκτός χώρου για μεγάλο χρονικό διάστημα: «Ηταν το δεύτερο μεγάλο χτύπημα της ζωής μου. Εσπασα τον αυχένα, τα χέρια και τα πόδια μου και έμεινα καθηλωμένος σε ένα κρεβάτι περίπου τρία χρόνια. Μετά έκανα προσπάθειες αποκατάστασης αφού λόγω χτυπήματος στο κεφάλι αδυνατούσα να φορέσω ακουστικά για πάνω από πέντε λεπτά. Ομως, δεν σιχτιρίζω, ούτε μεμψιμοιρώ. Πιστεύω πως ό,τι μας συμβαίνει στη ζωή γίνεται για κάποιον λόγο, για να μας διδάξει κάτι». 

Οταν ο Vierro θα ανέβει ξανά στα ντεκ, η επαγγελματική επιτυχία θα τον συναντήσει για άλλη μία φορά. H συλλογή του με τον τίτλο «Vierro Substance» πουλά περισσότερα από 300.000 αντίτυπα στη Μεγάλη Βρετανία και 1,5 εκατομμύριο σ’ ολόκληρη την Ευρώπη. Επίσης προχωρά στην πρώτη του προσωπική δουλειά γράφοντας τη μουσική για το κομμάτι «Ι am danger» που ερμηνεύει ο Τζακ ΜακΜάνους και το οποίο κατατέθηκε ως υποψήφιο κομμάτι για τα βραβεία Grammy στην κατηγορία Βest Dance Recording. Eπίσης, με το άλμπουμ «Vierro Inside Me» διεκδικεί και πάλι μια θέση στον κόσμο των Grammy, στην κατηγορία Best Dance Electronic Album. «Και μόνο το ότι η δουλειά μου σχετίστηκε με αυτά τα βραβεία αποτελεί για εμένα μεγάλη τιμή», αποκαλύπτει ο Ελληνας DJ, o οποίος έχει ράψει ήδη σμόκιν για την τελετή απονομής των βραβείων στο Λος Αντζελες στις 8 Φεβρουαρίου του 2015, τη μεγαλύτερη μουσική γιορτή παγκοσμίως.

«Σέβομαι τον κόσμο»

Η επαγγελματική επιτυχία του χάρισε μια άνετη ζωή. Ο DJ Vierro σήμερα ζει άνετα, αλλά απέχει από show off και  περιττές πολυτέλειες. Κατοικεί σε ένα μοντέρνο διαμέρισμα στο Αμστερνταμ και όταν ταξιδεύει διαμένει σε σουίτες υπέροχων ξενοδοχείων. Οσο για το επαγγελματικό του dress code; «Μου αρέσει να σέβομαι τον κόσμο που έχει έρθει να με ακούσει και συνήθως όπου παίζω εμφανίζομαι με σακάκι. Ο μόνος λόγος για να απαρνηθώ το σακάκι είναι όταν επιλέγω μουσική σε κλαμπ περιοχών που είναι ζεστά. Τότε ξεχνώ πουκάμισα και σακάκια για ένα T-shirt και ένα πουκάμισο».

«Η επαγγελματική μου διαδρομή μού έχει χαρίσει ένα υπέροχο ταξίδι. Συστήθηκα σε ενδιαφέροντες ανθρώπους και ήρθα σε επαφή με σταρ τους οποίους είδα και γνώρισα στην πιο ανθρώπινη εκδοχή τους. Οταν γνωριστήκαμε με τον Μπόνο είχαμε την ευκαιρία να ανταλλάξουμε απόψεις πάνω στη μουσική. Κάναμε μια ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική κουβέντα. 

Οσο για την Τζένιφερ Λόπεζ, όταν την είδα από κοντά αντιλήφθηκα πόσο διαφορετικοί είναι όλοι αυτοί σε σχέση με την εικόνα που βγαίνει προς τα έξω. Δεν μπορώ να πω αν ήταν καλύτερη ή χειρότερη από αυτό που προβάλλουν τα μέσα. Το σίγουρο είναι ότι στα μάτια μου φάνηκε πολύ πιο γήινη».

Αυτή την εποχή ο Vierro βρίσκεται σε μια άκρως δημιουργική περίοδο, καθώς μαζί με τον συνεργάτη του Geert Huinink φτιάχνει το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ και ετοιμάζεται για το πρώτο του παγκόσμιο τουρ, το οποίο αναμένεται να αρχίσει τον Φεβρουάριο του 2015, συμπεριλαμβάνοντας 24 χώρες σε μια χρονική περίοδο τριών μηνών. Είτε η δουλειά του κερδίσει ένα Grammy είτε όχι, ο ίδιος θα βρίσκεται στην τελετή απονομής αφού συγκαταλέγεται στους ελάχιστους Ελληνες που είναι μέλη της επιτροπής και ψηφίζουν για τα εν λόγω βραβεία.

Με τον όρο φωτογραφία αναφερόμαστε στην τέχνη και επιστήμη της δημιουργίας οπτικών εικόνων μέσω της καταγραφής και αποτύπωσης του φωτός, με χρήση κατάλληλων συσκευών (φωτογραφικές μηχανές). Ετυμολογικά, η λέξη φωτογραφία είναι σύνθετη και προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις -φως και -γραφή.
Υπάρχουν φωτογραφίες που είναι πραγματικά έργα τέχνης, άλλες που είναι ιστορικές μαρτυρίες, φωτογραφίες που μπορούν να μεταβάλουν την διάθεση και τα συναισθήματα ενός ανθρώπου σε λίγα μονο λεπτά και φωτογραφίες που έριξαν κυβερνήσεις.

Συνεπώς, κατα τη γνώμη μου, η αποτύπωση της εικόνας σε χαρτί αποτελεί μια από τις σημαντικότερες εφευρέσεις του ανθρώπινου πολιτισμού και μια τεχνολογική και επιστημονική εξέλιξη. Eίναι μια νέα μορφή τέχνης. Παρακάτω κάνω μια ιστορική αναδρομή στην εξέλιξη της φωτογραφίας, από τα αρχαιοελληνικά χρόνια μέχρι και σήμερα.

Γύρω στο 350 π.Χ. Ο Αριστοτέλης περιγράφει τον τρόπο που λειτουργεί η camera obscura, η απλούστερη μορφή μηχανής (που στην ουσία καθρεπτίζει την εικόνα που βλέπουμε από το σκόπευτρο).

Το 1000. μ.Χ. Ο Άραβας σοφός Αλχαζέν, μετέφρασε την περιγραφή της μηχανής του Αριστοτέλη στη γλώσσα του για τον λαό του.

Το 1490 η camera obscura ήταν η πρώτη μεταφερόμενη φωτογραφική κατασκευή. Δεν μπορούμε να την πούμε ακριβώς φωτογραφική μηχανή, διότι δεν διέθετε φιλμ και φακό. Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, γνώριζε και πιθανότατα χρησιμοποιούσε τις δυνατότητες αυτής της κατασκευής.
Το 1530 ο Ντανιέλ Μπαρμπάρο τοποθέτησε πρώτος τον φακό στην camera obscura για καλύτερα αποτελέσματα.
Το 1550 ο Τζιρόλαμο Καρντάνο τοποθέτησε στο φακό και το μηχανισμό των διαφραγμάτων για να πετυχαίνει μεγαλύτερη ευκρίνεια.
Το 1558 ο Τζιοβάνι Μπατίστα Ντέλα Πόρτα, στο βιβλίο του που ασχολείται με τη φύση, σχεδιάζει και δίνει πλήρη περιγραφή της camera obscura.
Το 1604 ο Ιταλός, φυσικός, Άγγελος Σάλα, παρατήρησε ότι κάποιες ενώσεις του αργύρου, άλλαζαν χρώμα στο φως του ήλιου, μαύριζαν. Δεν βρήκε όμως κάποιο τρόπο για να διατηρήσει αυτήν την αλλαγή.

Γύρω στο 1600-1620 φαίνεται ότι εμφανίστηκε η πρώτη φορητή μηχανή σε λογικές διαστάσεις, ώστε να μεταφέρεται απο δύο άτομα, camera obscura, πρόγονος της σημερινής φωτογραφικής μηχανής. Τη χρησιμοποιούσε ο αυστριακής καταγωγής αστρονόμος Γιόχαν Κέπλερ. Με αυτή σκιτσάριζε σε μεγάλο μέγεθος χαρτιού τοπία με μεγάλη ακρίβεια. Στην κυριολεξία έστηνε μια σκηνή σε ένα χώρο, κλείνονταν μέσα και σχεδίαζε με το λίγο φως που περνούσε μέσα από το υποτυπώδες οπτικό σύστημα. Σήμερα το πετυχένουμε απλά με ένα κλικ.

Το 1676 έχουμε την πρώτη μηχανή με μεταβλητή εστιακή απόσταση και καθρέπτη αναστροφής της εικόνας, κατασκευή του Γιόχαν Στουρμ, γερμανού μαθηματικού.

Μετά τα πράγματα δείχνουν πως φωτομηχανικά δεν μπορούσαν να γίνουν πολλά πράγματα ακόμη, χρειαζόταν και η χημεία. Μέχρι την εμφάνιση της δαγεροτυπίας  οι μηχανές αυτές χρησιμοποιούσαν απλό χαρτί, πάνω στο οποίο σκιτσάριζαν το είδωλο.

Πολλοί ζωγράφοι βρήκαν την κατασκευή αυτή πολύτιμη στο να σχεδιάζουν με ακρίβεια εικόνες με προοπτική και τοπία. Είναι μυστήριο όμως γιατί αργότερα μερικοί από αυτούς δεν δέχονταν τη φωτογραφία ως μορφή τέχνης.
Το 1725 ένας ακόμη ερευνητής, ο Γερμανός Ιωάννης Σουλτζ, κατάφερε να πάρει μια εφήμερη φωτογραφία χρησιμοποιώντας άλατα αργύρου, που άφηνε να εκτεθούν στο φως του ήλιου.
Το 1800 ο Σερ Γουίλιαμ Χέρσελ ανακαλύπτει την υπέρυθρη ακτινοβολία.

Σήμερα έχουμε το υπέρυθρο φιλμ που δίνει φωτογραφίες με βάση τον υπέρυθρο φωτισμό, γι’ αυτό και τα αποτελέσματα είναι διαφορετικά από αυτό που βλέπουν τα μάτια μας.
Το 1802 οι Ντάουι και Γουέντζγουντ καταφέρνουν να…
εκτυπώσουν περιγράμματα διαφόρων αντικειμένων, χωρίς τη χρήση φωτογραφικής μηχανής ή μηχανής εκτύπωσης. Τα είδωλα αυτά δεν μπορούν ακόμη να τα σταθεροποιήσουν με τη στερέωση που θα ανακαλυφθεί λίγα χρόνια αργότερα.
*Το 1816 ο Νιεπς παίρνει τις πρώτες πειραματικές φωτογραφίες αντικειμένων, χωρίς φωτογραφική μηχανή, που ακόμη όμως δεν μπορεί να σταθεροποιήσει.
Το 1821 ο Σερ Τζον Χέρσελ χρησιμοποιεί το υποσουλφίτ (βασικό συστατικό του στερεωτή, το θειοθειϊκό νάτριο) και πετυχαίνει να σταθεροποιήσει το είδωλο. Η πραγματική εφαρμογή όμως της χρήσης αυτής θα έρθει αργότερα (1839).
*Το 1826 ο Νιεπς είναι ο πρώτος που κατάφερε να καταγράψει εικόνες με τη βοήθεια του φωτός και να τις διατηρεί. Ο πρώτος αυτός φωτογράφος πέθανε σαν όλους τους πρωτοπόρους, φτωχός και άγνωστος.
Το 1829 ο Νιεπς και ο Νταγκέρ υπογράφουν ένα συμβόλαιο συνεργασίας και αρχίζουν να ενημερώνουν ο ένας τον άλλον για την πρόοδό τους πάνω στη φωτογραφία.
Το 1833 ο Φοξ Ταμπλότ στην Αγγλία ήταν ακόμη ένας ανήσυχος μαθηματικός, που είχε τις ίδιες ιδέες με τον Νταγκέρ και τον Νιεπς, αλλά αγνοούσε τι είχαν καταφέρει. Κατάφερε να πάρει αρνητικές φωτογραφίες σε χαρτί και να τις σταθεροποιήσει.Το 1835 η πρώτη αρνητική φωτογραφία του Τάλμποτσε χαρτί, το παράθυρο του σπιτιού του, ήταν γεγονός.
Το 1837 ο Νταγκέρ χρησιμοποιεί το θαλασσινό αλάτι για να σταθεροποιεί τις δαγεροτυπίες του.Το 1839 είναι η χρονιά δημοσιοποίησης της εφεύρεσης της φωτογραφίας στη Γαλλία. Η Ακαδημία των Επιστημών αναγνωρίζει επίσημα τη μέθοδο του Νταγκέρ(Daguerre).
Το 1839 ένας ακόμη Γάλλος, δημόσιος υπάλληλος, ο Ιππόλυτος Μπαγιάρ, κατάφερε να παίρνει θετικές φωτογραφίες σε χαρτί και να παρουσιάσει την πρώτη φωτογραφική έκθεση.
Το 1840 ο Γουόλκοτ ανοίγει το πρώτο φωτογραφείο στη Νέα Υόρκη για φωτογράφηση πορτρέτων. Σχεδιάζεται ο πρώτος φωτογραφικός φακός που έγινε με μαθηματικούς τύπους και κατασκευάστηκε λίγο αργότερα από τον Βοϊκτλάιντερ.
Το 1841 ο Τάμπλοτ είχε τελειοποιήσει την εφεύρεσή του, οι χρόνοι έκθεσης ήταν περίπου 30 δευτερόλεπτα και έβγαζε ανάτυπα ξαναφωτογραφίζοντας την πρώτη αρνητική φωτογραφία.

Ο Τάμπλοτ αποκτά την ευρεσιτεχνία της φωτογραφικής μεθόδου του αρνητικό/θετικό πάνω σε χαρτιά ιωδιούχου αργύρου. Την πατέντα του ονομάζει καλοτυπία (από το ελληνικό κάλλος).
Το 1843, τέσσερα χρόνια μετά την αναγνώριση της εφεύρεσης της φωτογραφίας στη Γαλλία, έχουμε και στην Αγγλία ένα σημαντικό φωτογράφο, τον Οκτάβιο Χιλ. Οι φωτογραφίες του  ακόμη και σήμερα θεωρούνται αξεπέραστες. Μια ακόμη φωτογραφική μέθοδος, αυτή της καλοτυπίας, ανακαλύφθηκε από τον Φοξ Τάμπλοτ, περίπου την ίδια εποχή με τη δαγεροτυπία.
Το 1844 εκδίδει ο Τάμπλοτ το πρώτο του βιβλίο με φωτογραφίες.
Το 1846 ο Γάλλος, χημικός, Λουδοβίκος Μενάρ, ανακάλυψε ότι η νιτρική κυτταρίνη, όταν διαλυόταν σε μίγμα οινοπνεύματος και αιθέρα, έδινε ένα κολλώδες υγρό. Αυτό, όταν στέγνωνε γινόταν μια σκληρή, άχρωμη και διάφανη ουσία, το γνωστό ως κολλόδιο. Στην αρχή χρησιμοποιήθηκε στη χειρουργική.
Το 1847 έχουμε την πρώτη πλάκα , το πρώτο αρνητικό φιλμ σε τζάμι. Παρουσιάστηκε στη Γαλλική Ακαδημία Επιστημών, από τον Άμπελ Νιέπς. Ήταν εύθραυστο και βαρύ υλικό και για τη συγκράτηση της ευαίσθητης στο φως επίστρωσης, είχε χρησιμοποιηθεί λεύκωμα αυγού. Την ίδια χρονιά τελειοποιείται η μέθοδος της καλοτυπίας.
Το 1848 ο Νιέπς ντε Σαιν Βίκτορ χρησιμοποιεί το γυαλί σαν βάση των αρνητικών.
Το 1849 ο Σερ Ντ. Μπριούστερ, ανακαλύπτει το στερεοσκόπιο.
Το 1850 ο  Άγγλος, χημικός, Ροβέρτος Μπίγκχαμ, πάντρεψε το κολλόδιο με τη φωτογραφία. Οι πλάκες αυτές φωτογράφιζαν όσο ακόμη το κολλόδιο ήταν σε υγρή μορφή, κάτι που δεν ήταν άνετο για ένα φωτογράφο στη δουλειά του. Το καλό όμως ήταν οι σύντομοι χρόνοι έκθεσης, γύρω στα πέντε δευτερόλεπτα.
Το 1851 οι Σκοτ και Άρτσερ, αντικατέστησαν τη μέθοδο του υγρού κολλοδίου με πλάκες, που έγινε το κύριο σύστημα φωτογράφησης για αρκετά χρόνια μετά. Οι Γουίπλ και Τζόουνς ανακαλύπτουν μια παρόμοια μέθοδο στην Αμερική, όπου το πίσω μέρος του γυαλιού ήταν βαμμένο μαύρο, για να φαίνεται η φωτογραφία σαν θετική .
Το 1852 ο Α. Μάρτιν και η φεροτυπία του είναι μια παραλλαγή της αμβροτυπίας, αλλά επάνω σε μαυρισμένο μέταλλο, την ίδια χρονιά, έχουμε και την πρώτη στερεοσκοπική μηχανή με δύο φακούς, φτιαγμένη από τον Ντάνκερ.
Το 1853 αναφέρεται ιστορικά σαν το πρώτο, γνωστό επαγγελματικό φωτογραφικό εργαστήριο, αυτό του Γάλλου Ναντάρ στο Παρίσι.
Το 1853 τη χρονιά αυτή έχουμε το πρώτο φωτογραφείο του Φίλιππου Μάργαρη στην Αθήνα και τις πρώτες καλοτυπίες τραβηγμένες από Έλληνα φωτογράφο.
Το 1855 έχουμε φωτογραφίες από τον πόλεμο στην Κριμαία, από τους Ρότζερ Φέντον και Τζέιμς Ρόμπερτσον (οι πρώτοι πολεμικοί φωτορεπόρτερ). Την ίδια χρονιά ο Πουατεβίν τυπώνει φωτολιθογραφίες επάνω σε πέτρα. Η μέθοδος αυτή είναι γνωστή σαν μέθοδος εκτύπωσης διχρωμικού καλίου.
Το 1856 η πρώτη σειρά αεροφωτογραφιών από αερόστατο.
Το 1857 η πρώτη αεροφωτογράφηση με αερόστατο από τον Ναντάρ, πάνω από το Παρίσι. Ο Ναντάρ κατάφερε και τράβηξε συνολικά 70 φωτογραφίες. Έχουμε την πρώτη στεγνή πλάκα.
Το 1861 ο Μάξουελ και η πρώτη έγχρωμη αναπαραγωγή με χρήση τριών μαυρόασπρων διαφανειών με τη χρήση φίλτρων των τριών βασικών χρωμάτων.
Το 1865 ο Χουάιτ χρησιμοποιεί τη σκόνη μαγνησίου στην πρώτη φορητή, τεχνητή φωτιστική πηγή. Το πρώτο φλας είναι πραγματικότητα.
Το 1866 ο Μ. Σάντζεζ κατασκευάζει φωτογραφικό χαρτί με βαριούχο επίστρωση.
Το 1868 έχουμε τη μέθοδο έγχρωμης εκτύπωσης με την αφαιρετική τριχρωμία. Οι Ντουκός ντι Χάουρον (Ducow dy Hauron) και Γκρος έφτασαν σχεδόν μαζί στην περιγραφή αυτής της μεθόδου, από διαφορετικό δρόμο.
Το 1870 ο Νταγκρόν τυπώνει τις πρώτες μικροφωτογραφίες και τις εμπιστεύεται σε ταχυδρομικά περιστέρια κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του Παρισιού. Την ίδια χρονιά, η εφημερίδα New York Daily Graphic, παίρνει τον πρώτο μόνιμο φωτορεπόρτερ στο προσωπικό της.
Το 1871 ο Μάντοξ κατασκευάζει τις πρώτες στεγνές πλάκες με επικάλυψη βρωμιούχου αργύρου και ζελατίνας.
Το 1872 ο Ζιλό ανακαλύπτει τη φωτοτσιγκογραφία(φωτογραφική προσβολή πλάκας ψευδαργύρου).
Το 1873 ο Βόγκελ πετυχαίνει με την προσθήκη χρωστικών ουσιών να κάνει το μαυρόασπρο φιλμ ευαίσθητο και στο πράσινο.
Το 1879 κατασκευάζονται οι πρώτες γυάλινες πλάκες βιομηχανικής παραγωγής από τον Γεώργιο Ίστμαν.
Το 1880 έχουμε την πρώτη εκτύπωση φωτογραφίας σε εφημερίδα με τη μέθοδο της φωτοτσιγκογραφίας.
Το 1882 αρχίζει η βιομηχανική παραγωγή ορθοχρωματικών πλακών
Το 1885 ξεκινά το πρώτο φωτογραφικό κίνημα για φυσικότητα με τον Πίτερ Έμερσον.
Το 1888 το πρώτο φιλμ (αμερικάνικο) Ίστμαν και τη χρονιά αυτή έχουμε την πρώτη Kodak με ρολό φιλμ. Η πρώτη, προσιτή στον κόσμο φωτογραφική μηχανή του 1888, που παρουσίασε ο Γεώργιος Ίστμαν.
To 1889 κυκλοφορεί ο πρώτος αναστιγματικός φακός από το εργοστάσιο Zeiss .Tο πρώτο φιλμ που μπορεί να φορτιστεί στη φωτογραφική μηχανή, ακόμη και σε φως ημέρας.
Το 1890 ο Χάρτερ & ο Ντρίφιλντ, οι πατέρες της φωτογραφικής φωτομετρίας.
Το 1891 ο Λίπμαν και η μέθοδος έγχρωμης φωτογραφίας.
Το 1895 στο Παρίσι γίνεται η πρώτη κινηματογραφική προβολή(γνωστή ως “The Factory”).
Το 1896 για πρώτη φορά γκαλερί τέχνης παρουσιάζει φωτογραφίες .

Το 1904 ο Αύγουστος Λουμιέρ πήρε την πρώτη έγχρωμη φωτογραφία.

Το 1906 ο Ράτεν και ο Γουέινράιτ, παρουσίασαν την πρώτη παγχρωματική πλάκα.
Το 1908 η πρώτη τηλεφωτογραφία είναι γεγονός.
Το 1911-13:  Έχουμε την πρώτη από τα 30 δοκιμαστικά μοντέλα της πλέον διάσημης φωτογραφικής μηχανής μικρού μεγέθους, τη γνωστή Leica και από το 1925 έχουμε μαζική παραγωγή.Ο Ρούντολφ Φίσερ παρουσίασε την πρώτη εμουλσιόν με τρεις έγχρωμες επιστρώσεις, μία για κάθε χρώμα. Έχουμε μαζικές φωτογραφικές εκτυπώσεις με θέματα μόδας στο περιοδικό Vogue.
Το 1916 κυκλοφορεί το πρώτο Agfachrome από την Agfa (φιλμ).
Το 1920 ο Άλφρεντ Στίγκλιτζ και μια παρέα φωτογράφων της εποχής, δημιουργούν ακόμη ένα φωτογραφικό κίνημα. Ο αναστιγματικός φακός Tessar, είναι ακόμη ένα ιστορικό φωτογραφικό επίτευγμα που υπάρχει ακόμη και σήμερα σε φωτογραφικές μηχανές. Έχουμε επίσης το πρώτο τρίφυλλο μεταλλικό κλείστρο.
Το 1921-28: ο Ε. Μπέλιν είναι ο άνθρωπος που πετυχαίνει να εκπέμψει και πάρει εικόνα με τη βοήθεια ασυρμάτου.
Η πρώτη Leica κυκλοφορεί στη Γερμανία και είναι η μηχανή που με την ποιότητά της και το μικρό της μέγεθος έδωσε στο φωτογράφο τη μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων και σιγουριά μέχρι σήμερα. Η Ermanox είναι ακόμη μια αξιόλογη μηχανή, αγαπητή σε πολλούς φωτογράφους της εποχής αυτής, για το πολύ φωτεινό της φακό.Το 1928 ακόμη μια ιστορική φωτογραφική μηχανή κυκλοφορεί στη Γερμανία, η Rolleiflex, που είναι φτιαγμένη από τους Φρανκ και Χάιντεκε. Χρησιμοποιεί μεγαλύτερο φιλμ από τη Leica .
Το 1932 ιδρύεται το γκρουπ F64 που μέλη του είναι φωτογράφοι σαν τον Άσελ Άνταμς, Γουέστον, Ντοροθέα Λανγκ που άφησαν μερικές από τις ομορφότερες φωτογραφίες.Έχουμε και το πρώτο φωτοηλεκτρικό φωτόμετρο Weston.
Το 1935 το πρώτο έγχρωμο, θετικό φιλμ για έγχρωμες διαφάνειες, το Kodachrome, από το εργαστήριο ερευνών του Ίστμαν είναι πραγματικότητα χάρη στους Λεοπόλδο Μέινς και Λεοπόλδο Γκοντόφσκι. Επίσης την ίδια χρονιά έχουμε από τον Λαπόρτ το πρώτο ηλεκτρονικό φλας.
Το 1936 παρουσιάζεται η πρώτη μέθοδος παρασκευής έγχρωμης διαφάνειας από τους Μέινς και Κοντόφσκι, που λίγο αργότερα θα γίνει το πρώτο έγχρωμο θετικό φιλμ για διαφάνειες, το Kodachrome. Παρουσιάζονται δύο σημαντικές φωτογραφικές μηχανές: η Exacta, που είναι και η πρώτη μονορεφλέξ για φιλμ 24×36, και η Argus.
Το 1940-47: Η φωτογραφία μπαίνει στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη.  Κυκλοφορεί το έγχρωμο φωτογραφικό χαρτί AgfaColor για εκτύπωση έγχρωμων φωτογραφιών. Κυκλοφορεί το πρώτο Ektachrome έγχρωμο, θετικό φιλμ της Kodak.
Το 1948 κυκλοφορεί η πρώτη Polaroid. Ο Dennis Gabor διατυπώνει τη βασική θεωρία της ολογραφίας.  Iδρύεται το ποιο γνωστό φωτοειδησεογραφικό πρακτορείο στον κόσμο, το Magnum.
Το1950-59: Γίνεται η πρώτη έκθεση φωτογραφικών στην Κολωνία της Γερμανίας, η Photokina. Έχουμε τις πρώτες φωτογραφίες της γης από δορυφόρο.
Το 1963 κυκλοφορεί η μέθοδος εκτύπωσης έγχρωμων φωτογραφιών από έγχρωμες, θετικές διαφάνειες (Cibachrome).
Το 1967-73: Ιδρύεται στο Παρίσι το φωτοειδησεογραφικό πρακτορείο Gamma. Στην Αρλ γίνεται η πρώτη διεθνής φωτογραφική συνάντηση. Ιδρύεται το πρακτoρείο Sigma.
Το 1997 βλέπουμε τις πρώτες ψηφιακές φωτογραφίες από τον Άρη.